Boek je entreetickets vooraf — zo vermijd je wachtrijen en steun je Opa’s Kreta!

Tickets voor het Archeologisch Museum van Heraklion

Boek je tickets voor Knossos vooraf en vermijd de wachtrijen.

Tickets voor Knossos

Geniet van Heraklions culinaire hoogstandjes tijdens een begeleide tour.

Heraklion City: Greek Food Tasting Walking Tour

Vaar vanuit Heraklion naar het eiland Dia en verken het kristalheldere water met de meegeleverde snorkeluitrusting.

Heraklion: Sailing Cruise to Dia Island

Vind en vergelijk de beste hotels in het hart van Heraklion.

Boek een hotel in Heraklion

Ontdek goedkope vluchten naar Heraklion met SkyScanner.

Vlieg naar Heraklion


# Trypiti Gorge: een onvergetelijk avontuur in Zuid-Kreta

*Kreta staat bekend om zijn indrukwekkende [kloven](/gidsen/natuur-en-wandelen/de-mooiste-kloven). Toeristen trekken massaal naar de 
Samaria-kloof, de Imbros-kloof, de Zakros-kloof en de Aradena-kloof. Maar naast deze bekende 
namen zijn er ook verborgen parels die veel minder bezoekers zien. Een daarvan is de Trypiti Gorge.*

*De Trypiti Gorge is geen klassieke kloof om te wandelen. Het is eigenlijk een korte 
grindweg op een klein plateau, vlak bij zeeniveau. De weg is slechts een paar honderd meter 
lang en net breed genoeg voor één auto. Toch is de plek bijzonder: de route eindigt bij 
Trypiti Beach, een afgelegen strandje dat enkel bereikbaar is via onverharde wegen.*

*En precies daar begon ons onvergetelijke avontuur.*

### Het begin van ons avontuur  
Het was een van die dagen die je nooit meer vergeet. Zoals zo vaak had 
mijn moeder de route zorgvuldig uitgestippeld. Destijds huurden we nog een minibusje 
voor 9 tot 11 personen, groot genoeg voor ons hele gezelschap.  

We vertrokken vroeg, na een stevig ontbijt, richting het zuiden van het eiland. De weg 
van Heraklion naar de [Messara-vlakte](/gidsen/heraklion/de-messaravlakte) was toen nog niet vernieuwd, dus de rit duurde zeker een 
uur. Onderweg maakten we een korte stop bij het meer van Zaros. Daar konden we even de benen 
strekken en wat drinken voor we verder reden.  

De route naar de Trypiti Gorge voerde ons eerst over de bergen. Eenmaal boven 
kwamen we uit op een droge, kale vlakte. De weg was nog redelijk goed begaanbaar, al wisten we 
dat het slechter kon. Maar op de top sloeg de situatie om: het asfalt hield op en ging over in 
een ongeasfalteerde grindweg.  

Bedenk je dat we met een minibus vol mensen waren. Gelukkig zat mijn vader, die in het 
dagelijks leven buschauffeur is, achter het stuur. Met vaste hand reed hij ons busje de berg af, richting de kloof.  

### Een welverdiende pauze bij Agisilaos–Stella Taverna  
Na ongeveer een halfuur afdalen besloten we een pauze te nemen. We kwamen uit bij een 
kleine taverna: Agisilaos–Stella Taverna. De plek was eenvoudig maar charmant. Er stonden 
wat plastic tafels en stoelen, precies genoeg voor onze groep. Alles stond onder de wijnranken, 
terwijl kleurrijke bloemen de randen sierden. Het uitzicht was prachtig: de bergen, de zon, 
de wilde [olijfbomen](/gidsen/eten-en-drinken/bezoek-olijfboeren) en de stilte van de natuur.  

De eigenaar kwam ons enthousiast begroeten en was zichtbaar blij dat er bezoekers stopten. 
In zijn beste Engels nam hij onze bestelling op en even later bracht hij ons niet alleen onze drankjes, 
maar ook een bordje met verse tomaten, komkommers, olijven en feta – zomaar van het huis. Dat is 
Kretenzische gastvrijheid op zijn puurst. Mijn ouders, die al verschillende Griekse eilanden bezochten, 
beweren altijd dat Kreta het meest gastvrije eiland is. En dit was daar het perfecte bewijs van.  

Na een halfuur genieten van het uitzicht en de rust besloten we onze weg verder te zetten. En 
toen begon het echte avontuur.  

### Het drama in de kloof  
Nog geen vijf minuten na vertrek reden we over een groot, los stuk rots, zeker 30 tot 40 
centimeter hoog. Het busje reed door alsof er niets aan de hand was, maar mijn vader merkte meteen 
dat het stuur vreemd reageerde.  

Eenmaal op het plateau, vlak voor de ingang van de kloof, besloten we te stoppen om foto’s te 
maken. Toen iedereen weer wilde instappen, vroeg mijn vader mij om naar de wielen te kijken 
terwijl hij langzaam vooruitreed. En ja hoor: het rechterachterwiel wiebelde alle kanten op. 
De as was gebroken. Daar stonden we dan. Midden in de hitte, zonder bereik, zonder enig teken van 
leven. De zon brandde fel en er was geen schaduw te vinden. We hadden geen keuze: we moesten omhoog 
wandelen om hulp te zoeken.  

Na zo’n tien minuten zagen we eindelijk een oude pick-up truck aankomen. Het was een herder. 
Met handen, voeten en ons beperkte Grieks probeerden we uit te leggen dat we met panne stonden. 
Hij begreep ons onmiddellijk en wees richting een kleine taverna voorbij de kloof. Hij liet ons 
in de laadbak stappen en bracht ons in twee ritjes naar de taverna. Ondertussen nam hij mijn 
moeder mee naar zijn huis op de heuveltop, waar ze via een vaste telefoonlijn contact kon 
opnemen met het autoverhuurbedrijf.  

### I Xaroupia: pure Kretenzische gastvrijheid  
De taverna waar we terechtkwamen heette Η Χαρούπια (I Xaroupia). Een eenvoudig, afgelegen plekje, 
gerund door een vrouw en haar gezin. Achter het huis hielden ze geiten, schapen en kippen, en 
een kleine moestuin voorzag hen van groenten. Hier kwam alles wat op tafel stond rechtstreeks van eigen land.  

Toen ze hoorde wat er gebeurd was, bracht de eigenares ons meteen extra water. Ze vertelde 
dat ze die dag een pot μοσχάρι (moschari) op het vuur had staan – een stoofpot van mals rundvlees 
met tomaten, kruiden, uien en olijfolie, geserveerd met spaghetti. Een gerecht dat Grieken vaak 
thuis eten, maar dat je zelden op een menukaart ziet.  

Een halfuur later kregen we een rijkelijk gevuld bord voorgezet. De smaak was hemels: langzaam 
gegaard vlees, een volle tomatensaus, alles puur en vers. We aten alsof we uitgehongerd waren. 
Toen de eigenares zag hoezeer we genoten, kwam ze zelfs nog extra opscheppen. Na de maaltijd 
haalde ze haar lira tevoorschijn en speelde muziek terwijl ze zong. Daar zaten we, vol buik, 
omringd door gastvrijheid, muziek en de warmte van echte Kretenzische cultuur.  

### De redding  
Ondertussen bleef de herder geduldig bij ons tot de reddingsploeg arriveerde. Na een paar 
uur verscheen het autoverhuurbedrijf met een nieuwe minibus en een sleepwagen om de kapotte 
bus op te halen. Een gevaarlijke klus, want met een sleepwagen de berg af op grindwegen is geen 
sinecure. Het autoverhuurbedrijf moest zelfs extra betalen aan de sleepdienst vanwege het risico. 
Maar uiteindelijk slaagden ze erin om het busje veilig mee te nemen.  

Wij besloten na dit avontuur terug te keren naar het hotel. De alternatieve route 
was gelukkig beter geasfalteerd en minder gevaarlijk, al bleef het een spannende rit.  

### Een onverwachte ontdekking  
Pas veel later hoorden we een detail dat dit avontuur nóg specialer maakte. Jaren 
voordien was de nicht van mijn moeder al eens in deze streek geweest, toen ze jongeren 
begeleidde op kamp in de [regio van Kalamaki, Kommos en Matala](/gidsen/heraklion/de-messaravlakte). Tijdens die reis nam ze een 
foto met een herder: een stevige Kretenzer, met zwart hemd en opgerolde mouwen, een netje 
rond zijn hoofd, grijze broek en de typische herderslaarzen. Een indrukwekkende verschijning.  

En je raadt het al: diezelfde herder was degene die ons jaren later in de Trypiti Gorge 
te hulp kwam. Wat een ongelooflijk toeval – alsof Kreta ons een stukje familiegeschiedenis liet herbeleven.  

### Wat we geleerd hebben  
Dit avontuur was misschien onverantwoord – een minibus is gewoon niet geschikt 
voor offroad – maar spijt hadden we niet. Zonder die panne hadden we dit bijzondere 
avontuur en die unieke gastvrijheid nooit meegemaakt.  

Wat we hieruit meenemen:  
- **Ga nooit offroad met een minibus.** Kies voor een 4x4 of SUV.  
- **Neem altijd volledige verzekering** bij het huren van een auto, inclusief schade aan de onderkant.  
- **Authentiek Kreta vind je niet in badplaatsen,** maar in kleine dorpjes en afgelegen tavernes.  
- **Kretenzische gastvrijheid is uniek.** Nergens anders in Europa hebben we dit zo intens ervaren.  

### Conclusie  
De Trypiti Gorge is geen [kloof](/gidsen/natuur-en-wandelen/de-mooiste-kloven) zoals je misschien verwacht. Het is 
geen lange wandeltocht zoals in Samaria of Imbros, maar een korte grindweg die 
eindigt bij een prachtig afgelegen strand. Voor ons werd het een avontuur vol 
spanning, gastvrijheid en onverwachte ontmoetingen. Een herinnering die ons altijd 
bij zal blijven. Dit is het echte Kreta.  

Trypiti Gorge: een onvergetelijk avontuur in Zuid-Kreta


# Pasen op Kreta: licht, traditie en gastvrijheid

*Een van de eerste keren dat we naar Kreta gingen, waren mijn zus en ik nog schoolplichtig. Mijn ouders kozen er daarom voor om tijdens de schoolvakanties te reizen. We hadden geen idee dat Pasen het grootste feest was voor de Grieks-orthodoxe gemeenschap. Achteraf gezien was precies die reis — die ervaring — de reden waarom we altijd zijn blijven terugkeren naar Kreta.*

### Een drukke sfeer in het hotel  
Ik herinner me nog dat de hotelmedewerkers allemaal wat in een rush waren. Het voelde druk aan, maar op een goede manier. De receptioniste van toen, Foteini, die nu de manager is, vertelde ons die ochtend — toen we haar goeiemorgen wensten — dat het die avond een heel speciale avond zou worden.  
In Chersonissos (Limenas) is er een kerkje aan de haven en eentje in het centrum, langs de hoofdweg die de stad doorkruist. Foteini legde uit dat Pasen het grootste feest van het jaar is voor de orthodoxe Grieken, en raadde ons aan om een kijkje te gaan nemen. We hadden die zaterdag niets gepland. Mama had altijd de gewoonte om de planning te maken volgens een vast ritme: een dag excursies, een dag zwembad, dan weer excursies, dan weer zwembad.  

### Zwembad, routine en kleine herinneringen  
Onze “zwembaddag” was trouwens niet echt een dag van twaalf uur bakken in de zon. We settelden ons meestal in de ochtend; tegen de middag maakten we een wandeling en gingen buiten het hotel lunchen, want we hadden halfpension. Na de lunch keerden we terug naar het zwembad. Mij vond je meestal in het water — ik was een echte waterrat, zoals mijn ouders het noemden.  
Rond zes uur gingen we naar de kamer om te douchen en ons netjes te kleden voor het avondmaal in het hotel. Toen betekende dat voor de volwassenen: een lange jeans met een hemd of T-shirt, of een jurk tot onder de knieën. De kinderen mochten natuurlijk in short en T-shirt.  
Halfpension betekende toen ook niet dat alles in buffetvorm was. Meestal kon je het voorgerecht zelf nemen, maar het hoofdgerecht was een keuze tussen vis of vlees. Het dessert stond dan weer op het buffet. Het voelde allemaal wat eleganter dan wat we nu vaak zien: rustiger, met minder verspilling en meer respect voor het personeel.  

### Op weg naar de kerk  
Na het avondmaal gingen we nog even naar de kamer om een trui te halen, want in de paasvakantie is het op Kreta niet zo warm als in de zomer. ’s Avonds koelt het behoorlijk af — een trui is dan geen overbodige luxe.  

De kerk lag op amper vijf minuten stappen van het hotel. Eén straat naar beneden, om de hoek naar links… Alleen, naar links konden we niet meer. Er stond een massa volk! De pater zong via luidsprekers de mis — en dat bleef een hele tijd duren. We bleven staan tussen de Grieken, nieuwsgierig en enthousiast om dit mee te maken.  
Ons Paasfeest valt niet altijd samen met het orthodoxe Pasen, en in België is Pasen eigenlijk geen groot feest. Voor ons is het gewoon een vrije dag — misschien wat chocolade-eitjes voor de kinderen, en dat is het dan.  

### Een zee van licht  
We zagen al snel dat iedereen lange, fijne kaarsjes vasthield (nog niet aangestoken), vaak versierd met een bescherming zodat het kaarsvet niet op de handen zou druipen, en met lintjes eraan. Daar stonden we dan: vier Belgen in een zee van Grieken. Zonder kaarsen. We bleven niet lang onopgemerkt.  
Voor we het wisten, duwden een paar Grieken ons ook kaarsen in de hand, zodat we konden meedoen. We hadden geen idee waarvoor ze dienden, maar we accepteerden ze met een brede glimlach en met verwondering over hoe spontaan we in dit gebeuren werden opgenomen. Prachtig!  

De priester hield op met zingen en kwam naar buiten met een brandende kaars. De kerk ligt op een kleine heuvel, dus we konden alles goed zien. Voor we het beseften, gaven de Grieken het licht aan elkaar door. Het was een lange slang van vlammetjes die zich langzaam verspreidden door de menigte.  
De mensen voor ons draaiden zich om, zeiden iets in het Grieks en staken onze kaarsjes aan. Op onze beurt draaiden wij ons ook om, om het licht verder te geven. Wat een mooie symboliek. Wat een krachtige traditie. En die gastvrijheid… ik word er nog altijd ontroerd van als ik eraan terugdenk.  

### Vuurwerk en vonken  
We keken weer richting de kerk en zagen dat er bovenop een vuur werd ontstoken. De Judas-pop brandde fel, en daarna begon het vuurwerk. Ik heb nog nooit in mijn leven zulke krachtige knallen gehoord. De grond daverde, het geluid was oorverdovend, maar het lichtspel was schitterend.  
Pas jaren later hoorde ik dat steden onderling wedijveren om het mooiste vuurwerk te hebben. Dit is een feest dat je écht eens moet meemaken op Kreta — of waar dan ook in Griekenland.  
Na het vuurwerk keerden we terug naar het hotel, waar we onze kaarsjes moesten afgeven. Veiligheid eerst — gelukkig maar.  

### De ochtend erop  
De volgende ochtend, Paaszondag, kregen we bij het ontbijt donkerrood gekleurde, hardgekookte eitjes. In de orthodoxe traditie symboliseren deze rode paaseieren het bloed van Christus, vergoten aan het kruis voor de verlossing van de mensheid, én zijn wederopstanding uit het graf.  
We zagen hoe enkele medewerkers, met elk een eitje in de hand, probeerden ze tegen elkaar te tikken zonder ze te breken. Dat spelletje, waarbij de eieren elkaar raken, viert de opstanding van Jezus. De harde eischaal stelt het verzegelde graf van Christus voor, en het breken ervan zijn opstanding daaruit.  

### Een uitnodiging die we nooit vergaten  
We besloten die dag, op aanraden van Foteini en ondanks mama’s planning, rond het hotel te blijven. We waren nog zo vol van de ervaring van de avond ervoor dat Foteini ons uitnodigde om met haar en haar familie Paaszondag te vieren bij de lunch.  
Tot het zover was, wandelden we wat rond. Op het strand stonden geen ligstoelen meer, maar rijen geïmproviseerde barbecues, netjes op één lijn over de hele lengte van het strand. Aan elke barbecue zat een man op een stoel, het spit draaiend. Aan het spit — de vegetariërs en veganisten zullen even moeten slikken — lammetjes.  
Kreta staat bekend om zijn gerechten met lamsvlees, dat hoort hier gewoon bij. In de orthodoxe traditie symboliseert het lam Jezus Christus als het “Lam Gods”, dat zichzelf opofferde voor de zonden van de mensheid.  

### “Opa!”  
Mijn vader, altijd de flauwe plezante, kende maar één woord Grieks: “Opa!” (vandaar ook de naam van deze website). Toen we terug richting hotel wandelden, kwamen we langs een steegje waar een groep Grieken rond een barbecue zat, met wat raki. Papa kon het niet laten en riep luid “OPA!”.  
De mannen lachten en riepen dat hij erbij moest komen. Zo gezegd, zo gedaan. Twee minuten later kwam hij terug met een beker raki in de ene hand en in de andere een lamsbout — precies een holbewoner die van de jacht kwam. Zalig!  
Dat gevoel van gastvrijheid is niet te beschrijven, je moet het gewoon meemaken.  

### Lunch met Foteini’s familie  
Rond twee uur gingen we terug naar het hotel voor het feestmaal (Grieken eten hun lunch een stuk later dan wij). De familie was er deels al. Foteini kwam ons tegemoet, nam ons mee en gaf ons een plaats aan de lange tafel met haar familie.  
Wij, Belgen, voelen ons meestal wat onwennig wanneer we door vreemden worden uitgenodigd — laat staan in een land waar we de taal niet spreken. Maar wat een heerlijk maal! Eten en drank in overvloed. We aten ons buikje rond en waagden ons zelfs aan een paar Griekse dansen. De middag vloog voorbij.  
Het avondeten hebben we die dag overgeslagen — we hadden genoeg gegeten voor twee dagen.  

### Een herinnering die blijft  
Wat een heerlijke ervaring. Sindsdien heb ik nog maar één keer het orthodoxe Pasen meegemaakt. Ik hoop het ooit nog eens opnieuw te beleven, maar tot nu toe is het er niet van gekomen.  
Deze ervaring was voor ons gezin zo bijzonder dat we bleven terugkeren naar Kreta. Tot op vandaag praten we er nog over. En ik kan niet genoeg benadrukken hoe dankbaar ik ben dat ik dit heb mogen meemaken.  

Soms denk ik dat ik toen, tussen het licht van de kaarsjes en het geroep van ‘Opa!’, een stukje van mijn hart op Kreta heb achtergelaten.

Pasen op Kreta: licht, traditie en gastvrijheid


# Heraklion in de winter

*Iedereen weet dat Kreta een populaire zomerbestemming is. Het grootste Griekse eiland heeft dan ook 
van alles te bieden: zon, zee en strand natuurlijk, maar ook ongerepte natuur met wandelpaden, 
archeologische vindplaatsen, honderden – zoniet duizenden – kerkjes en kloosters, musea, cultuur en 
eindeloos veel karakter.*

*Waar men zelden aan denkt bij Kreta, is winter. Ja, winter! Toch heeft het eiland alles in zich 
om ook dan een boeiende bestemming te zijn.*

*Sinds drie jaar bezoek ik Kreta in de winter, meestal in januari. Natuurlijk niet om op het 
strand te liggen of aan het zwembad te luieren, maar juist omdat het eiland dan iets anders laat 
zien: rust, echtheid en een onverwachte charme.*

*Heraklion in januari is een stad die haar ritme terugvindt, zonder de drukte van cruiseschepen 
en toeristen. De zee blijft dichtbij, maar het leven speelt zich meer binnen af.*

### Waarom ik besloot Kreta in de winter te bezoeken  

Waarom besloot ik om Kreta te gaan bezoeken in de winter?  
Wel, ik overwoog toen heel sterk om de stap te zetten om van Kreta mijn nieuwe thuis te maken — 
hoewel dat eigenlijk al zo aanvoelde. Ik wou mijn leven ernaartoe verhuizen.  

Ik had toen, en eigenlijk nog steeds, veel moeite om mijn tranen te bedwingen tijdens de 
terugvlucht naar België. Het is alsof ik bij elk bezoek een stukje meer van mijn hart achterlaat op het eiland.  

Een vriendin — een Kretenzische die werkte in de taverne waar ik dagelijks mijn koffie 
ging drinken — zag dat ik het moeilijk had. We raakten aan de praat. Ze vroeg me waarom ik niet 
eens in de winter naar Kreta zou komen, want het eiland is dan helemaal anders dan in de zomer.  
Ze zei dat ik het misschien minder leuk zou vinden om hier te wonen, als ik niet wist hoe een 
Kretenzische winter echt aanvoelt. Vervolgens stelde ze voor dat ik bij haar en haar gezin 
in [Heraklion](/gidsen/heraklion/bezoek-heraklion) zou logeren.  

En dus boekte ik een vlucht heen en terug naar Kreta, in de winter.  

Het aftellen kon opnieuw beginnen — tot grote ergernis van mijn collega’s. Eerst nog Kerst en 
Nieuwjaar vieren, en voor ik het wist was het zover.  

Vliegen naar Kreta in de winter is eigenlijk niet anders dan in de zomer. Er zijn 
twee Griekse luchtvaartmaatschappijen die bijna dagelijks vliegen: Aegean Airlines en Sky Express. 
Het enige verschil is dat er in de winter altijd een tussenlanding is in Athene. Ook SN Brussels 
vliegt op Athene, waarna je overstapt op een andere maatschappij (hoogstwaarschijnlijk dus een van de twee Griekse).  

Een overstap in Athene vind ik niet erg. Ik ben er intussen al zo vaak geweest dat het 
bijna vertrouwd aanvoelt. Af en toe kom ik er zelfs Griekse vrienden tegen die toevallig 
ook wachten op hun transfer. Wat koffie drinken, wat rondslenteren, en voor je het beseft 
moet je alweer boarden. Trouwens: Athene is een best gezellige luchthaven.  

Een uurtje later sta je weer met je voeten op Kretenzische grond. Soms heb ik zin om door 
mijn knieën te zakken en de grond te kussen, zoals de paus, maar ik weet me altijd te bedwingen.  

<AffiliateBox
  links={[
    { label: "Hotels in Heraklion", url: "https://..." },
    { label: "Autoverhuur", url: "https://..." },
  ]}
/>

### Heraklion  

Eenmaal binnen in het oude luchthavengebouw valt het meteen op hoe rustig en klein de luchthaven 
eigenlijk is. Geen mens te bespeuren, behalve de zestig passagiers van mijn vlucht. Geen enkele 
andere aankomst, geen rijen, geen drukte.  

Ik hoefde niet te wachten op bagage, want ik reisde enkel met acht kilo handbagage. Dat is 
nog zo’n voordeel van reizen naar Kreta in de winter: je hebt veel minder kledij 
nodig! (Daar kom ik straks nog op terug.)  

Buiten het luchthavengebouw stonden de partner en de dochter van mijn vriendin me 
al op te wachten. Het was natuurlijk al donker. Net als bij ons zijn de dagen daar in de winter korter.  

Na wat bijpraten en het uitwisselen van cadeaus mocht ik me gaan installeren in de 
kamer van de zoon — die een week op de grote sofa moest slapen (oops!).  

Ik besloot gewoon mee te draaien in het dagelijkse gezinsleven van mijn vriendin. 
Ze had een tweeling van zeventien en een dochtertje van toen vier jaar.  

Ik ga in deze post niet hun leven uit de doeken doen; ik wil je vooral een idee 
geven van hoe Kreta in de winter is.  

### Het leven in Heraklion in de winter  

Wat je goed moet beseffen, is dat het toeristisch seizoen vanaf eind oktober 
helemaal stilvalt. De hotels sluiten, net als de meeste restaurants en tavernes in de toeristische 
badplaatsen. Heraklion is geen badplaats, maar de hoofdstad van het eiland, en daar gaat 
het leven gewoon door — zij het in een trager tempo dan in de zomer.  

Geen overvolle bussen, geen wachtrijen. De [musea](/gidsen/heraklion/musea-van-heraklion) zijn leeg, 
op wat studenten en schoolgroepen na die ze verplicht bezoeken. Ook de archeologische sites zoals 
[Knossos](/gidsen/heraklion/knossos) en Phaistos blijven open, al met aangepaste openingsuren.  

Hoe ziet een doordeweekse dag eruit in de hoofdstad tijdens de winter?  
Niet zo anders dan bij ons. Opstaan, klaarmaken, kinderen afzetten op school en… 
koffie drinken in het centrum. Niet gaan werken — althans niet voor de Kretenzers die 
in de toeristische sector actief zijn.  

Het kan dat sommigen in de winter ergens bijverdienen, maar vaak werken ze niet van eind 
oktober tot begin april. Het geld dat ze in de zomer verdienen, gebruiken ze om de winter 
te overbruggen. Niet altijd evident, want hun loon is vaak peanuts vergeleken met wat wij 
verdienen. En toch lukt het hen telkens weer.  

Na de koffie — of meerdere koffies — is er tijd om te wandelen of de lokale markt af te 
schuimen op zoek naar verse groenten, kaas, kledij of vlees. Daarna terug naar huis om de 
lunch te maken, wat huishoudelijke taken te doen, en rond 14 uur worden de kinderen opgehaald 
van school. Lunchen, siësta, huiswerk.  

Wij Belgen doen meestal niet mee aan dat concept van een middagdutje, dus ging ik vaak 
wandelen met de hond van het gezin. Zalig rustig, met het zonnetje op mijn gezicht.  

’s Namiddags hielp ik de tweeling met hun huiswerk, want het onderwijssysteem daar is 
niet bepaald goed. Aangezien mijn tweede taal Frans is en mijn derde Duits, kon ik ze dus 
helpen met hun taalvakken. Het avondmaal is eenvoudig: wat brood met salade, een wrap 
of — net als bij ons — eens take-away.  

### Mijn indruk van de hoofdstad in de winter  

Ikzelf vind Heraklion de mooiste van de drie grote steden (de andere zijn Chania en Rethymno). 
Er valt veel te doen, en over de twintig jaar sinds mijn eerste bezoek is de stad geleidelijk 
aan veranderd: aangenamer, overzichtelijker en vooral voetgangersvriendelijker geworden.  

Op de Venetiaanse omwalling is een wandelpad aangelegd, pleinen en gebouwen worden 
stelselmatig gerestaureerd en alles blijft opvallend netjes.  

In de hoofdstad vind je tal van [musea](/gidsen/heraklion/musea-van-heraklion), zoals het 
Archeologisch Museum van Heraklion, het Historisch Museum van Kreta en het Museum voor 
Natuurgeschiedenis. Daarnaast heb je de haven, de overdekte markt, sfeervolle pleintjes, 
smalle straatjes, kerken en natuurlijk ook winkels — eigenlijk alles wat je nodig hebt voor een kleine citytrip.  

De sfeer in de winter is gelaten, rustig. Geen opgejaagde drukte zoals in de zomer. 
Mensen zitten tot laat buiten op een stoeltje voor hun huis, kinderen spelen gewoon nog op 
straat. Buren stoppen om een praatje te maken of schuiven gewoon een stoel bij.  

’s Ochtends of in de namiddag spreken mensen af voor koffie, en in het weekend trekken ze 
de stad in om te gaan eten in een van de vele gezellige taverna’s in het centrum.  

Op zondag wordt vaak de bbq aangestoken — ja, ook in de winter!  
Elk jaar kan ik weer stoefen bij familie, vrienden en collega’s dat ik mijn eerste bbq 
van het jaar al achter de rug heb wanneer ik in januari thuiskom. Hehe.  

### De temperatuur in januari  

Ik kan natuurlijk niet spreken over de hele winter, maar in januari is het klimaat 
gematigd mediterraan, zoals we vroeger op school leerden. Zachte temperaturen, afwisselend 
zon en wolken. De hemel is vaker blauw dan grijs.  

Met temperaturen rond 17 graden overdag is het heerlijk vertoeven op een terras 
of om te wandelen. ’s Ochtends is het nog fris, en ’s avonds koelt het af tot zo’n 12 graden. 
De wind kan het wat kouder doen aanvoelen, maar al bij al is het aangenaam.  

### Wat neem je mee in 8 kg handbagage?  

Buiten de jeans die ik aanheb bij vertrek, neem ik er nog twee mee in mijn bagage. 
Dan vier T-shirts, drie sweaters, sokken, ondergoed en een extra paar sneakers. Een jas draag 
ik meestal al bij vertrek, en vaak heb ik ook een pet of muts op.  

Daarnaast: pyjama, stoffen zakdoeken, medicatie, borstel, tandenborstel, kabels en 
opladers. Voor een week is 8 kg echt voldoende.  

Zeep en verzorgingsproducten neem ik niet mee — die heb ik ter plaatse 
bij het gezin. En als je in een Airbnb verblijft, staat dat meestal ook al klaar. 
Desnoods koop je wat je nodig hebt gewoon in de supermarkt.  

### Slotgedachte  

Kreta in de winter is geen bestemming, het is een gevoel. Rust, warmte, goede 
koffie en mensen die tijd hebben om te praten. Geen strandhanddoek of zonnecrème 
nodig — alleen een jas, een glimlach en een hart dat openstaat. 

En ja, de eerste bbq van het jaar eet ik dus gewoon in januari. Op Kreta. 😄

Opa’s Blog

Trypiti Gorge: een onvergetelijk avontuur in Zuid-Kreta

Pasen op Kreta: licht, traditie en gastvrijheid

Heraklion in de winter